De eerste week: Aanpassen aan de cultuur

Vorige week waren we in Livingstone en toen kwamen we voorbij een pizza hut. Onze groep heeft bij elk woord de neiging om te gaan zingen als we een toepasselijk lied kunnen verzinnen. Dus hier begonnen we vrolijk met z'n alle te zingen 'de pizza hut, de pizza hut, Kentucky fried chicken en de pizza hut. Mac Donald's, Mac Donald's, Kentucky fried chicken en de pizza hut'. Ik wist dat er in Zambia geen Mac Donald's is dus vroeg aan onze taxichauffeur of hij wist wat de Mac Donald's was. Jullie raden het misschien al... Ik heb iemand op aarde gevonden die de Mac Donald's niet kent. Hoe is het mogelijk, bijna overal op aarde bestaat die keten maar dus niet in Afrika. Maar de pizza hut kennen ze dus wel... Waar je maar prioriteiten aan geeft. 😉

Nu zijn we bijna een week in Kalwala village en het is nog erg wennen aan het leven hier...
We zitten momenteel met z'n alle in de angry bird fase. 👿 Niet de angry bird van het spelletje maar vanuit de psychologie. Alles is stom en moeilijk en niemand werkt hier mee. Daar komt het een beetje op neer.
Het bestuur hier van het project vroeg ons even 2000 euro in te leggen voor een viskwekerij waarvan de allereerste opbrengst pas in december is. Oftewel, ze weten nog helemaal niet of het werkt.
Na het besproken te hebben met onze begeleider en het bestuur in Nederland zijn we tot de conclusie gekomen dat we helemaal niets voor de viskwekerij gaan doen en eerst maar even afwachten of het wel werkt.
Hierdoor kregen wij met z'n alle de indruk dat het hier meer om ons geld ging dan onze fysieke inzet, waarvoor we hier eigenlijk zijn. Maar het is ook de cultuur hier dat iedereen durft te vragen. Ze zien ons als rijke blanken dus durven dan ook om vel geld te vragen... Hier moeten wij nog even aan wennen omdat we juist arme studenten zijn en dit bij ons heel anders zou gaan. Maar goed, niet heel motiverend dus. Dit bracht ons dus precies in de angry bird fase.

Bij het voorleggen van onze activiteiten, een natuurspeeltuin bouwen, de vrouwenclub self-supporting maken, een talenten show organiseren en prullenbakken introduceren was het bestuur wel enthousiast. Bij alles moeten we, natuurlijk, zelf geld inleggen en als wij het van belang vinden, is alles prima. Maar ze vonden het tenminste wel goede ideeën.
Gelukkig zijn de kinderen wel fan van ons en willen ze elke dag dolgraag met ons spelen. Dit doen we pas vanaf 4 uur omdat het daarvoor veels te warm is, gemiddeld 35 graden overdag. Dan ga ik niet voor de lol een potje voetbal spelen. De kinderen denken daar anders over dus zij staan elke dag vanaf 2 uur voor onze deur om te vragen of we al komen. En weggaan doen ze dan niet, daar gaat onze rust... Je merkt misschien de enige irritatie 😇.
Naast dat dit soms enige irritatie oplevert en de kinderen hier best brutaal zijn en niet naar ons luisteren, zijn sommige ook wel heel leuk hoor. Als we dan met ze gaan spelen zie je al die gezichtjes opvrolijken en hebben ze de tijd van hun leven. Daar doe je het eigenlijk allemaal voor.
Ook heb ik mijn lievelingskind al gevonden, een meisje van ongeveer 5 jaar die het liefst hand in hand met mij naar de anderen staat te kijken. Echt perfect. Ze wilt niet echt meedoen, af en toe alleen mee lopen, dansen of zingen en voor de rest vind ze het helemaal prima om toe te kijken. Daarbij praat ze in het Bemba tegen mij en ik doe gewoon alsof ik haar helemaal kan verstaan. Prima situatie zo, zij blij, ik blij.

Dus al met al, is het een halve vakantie die we hier hebben. Ik moet wel de nodige opdrachten doen voor mijn afstudeeronderzoek en dan de activiteiten hier. Maar voor de rest hebben we genoeg tijd om te koken, de was te doen, te puzzelen en te relaxen. ☀️ Opzich niet slecht zo. Al mis ik wel een beetje het nuttig voelen hier. Maar alles gaat hier 10 x zo traag dus daar zullen we aan moeten wennen...