Van Livingstone naar Lusaka

Toen we vanochtend aankwamen bij het busstation begon de chaos weer. Allemaal mannen om ons heen die ons 'de beste' bustickets probeerde te verkopen. Maar gelukkig was onze taxichauffeur zo slim om ons direct bij het desbetreffende kraampje af te zetten. Samen met Melissa ging ik de tickets kopen, wat makkelijker bleek dan de eerste keer. Nu was er maar een man die heel secuur en snel de tickets regelde. Intussen hadden de anderen onze tassen al naar de bus gebracht dus konden we gelijk instappen. Eenmaal in de bus bleek dat de stoelen voor erg dunne mensen gemaakt waren. Dus je kan je voorstellen, het was een beetje heel erg krap. Gelukkig hadden Ilse en ik 3 stoelen tot onze beschikking, maar ons geluk was voor korte duur. Na een half uur gereden te hebben bleek dat er toch nog een man naast ons kwam zitten. Daar zaten we dan, allemaal op een stoel waar net je halve bil op past met drie tassen voor je waardoor je benen gedwongen worden erg lenige posities aan te nemen. Niet heel comfortabel.
Na vier uur rijden hadden we onze enige plasstop. Dus wij snel de bus uit.
Bij de stop zat ook een restaurant, naja een restaurant is een groot woord. Eerder een vreetschuur. Omdat het lunchtijd was dachten wij dat het een goed idee was om wat eten te halen. Maar daar dacht de buschauffeur anders over. Toen Hannah en ik nog als enige op ons eten stonden te wachten begon de bus vrolijk op te trekken. Ja, daar sta je dan nog op je patat te wachten terwijl je die bus ook wel echt moet halen. Met enige naïviteit in me bleef ik rustig wachten en stak ik een duimpje op naar de buschauffeur, 'of die even wilde wachten'. Hij stak vrolijk zijn duimpje terug omhoog en bleef wachten. Maar na een minuut was hij het toch wel zat en begon te toeteren en op te trekken. Maar onze patat was nog nergens te bekennen. Toen ik de medewerker daar op aansprak was zijn antwoord, 'ja het is nog onderweg, maar jullie kunnen anders wel gewoon gaan'. Nouu, ik dacht het effe niet hé meneer de medewerker, daar heb ik gewoon een hele euro voor betaald dus nu wil ik mijn patat ook. De medewerkers bleken mijn haast helaas niet te begrijpen dus gingen op hun gemakkie verder met het klaarmaken van de patat. Intussen bleef de bus stapvoets doorrijden de parkeerplaats af. Jullie kunnen je hierbij voorstellen dat de rest van de groep naar ons aan het schreeuwen was dat we toch nu echt wel moest komen maar ik was echt niet van plan mijn patat op te geven. Uiteindelijk heb ik me toch een sprintje getrokken en met een beetje dom kijken en lief lachen de bus gehaald. Hoppaa, toch weer even geflikt. Eenmaal in de bus zag ik dat mijn zo hard voor gevochten patatjes een slappe, veels te vette met viskruiden besmeurde aardappel smurrie was. Erg teleurstellend dus... Maaar dat heb ik uiteindelijk goed gemaakt door in de avond bij het hostel pasta met rosé saus te bestellen. Voor de laatste keer pasta....