Ik ben in Afrika, waahoeeeee!

Vandaag gingen we met de bus van Lusaka, de hoofdstad, naar Livingstone bij de Victoria watervallen. Van te voren waren we al gewaarschuwd dat er een massa mannen op ons af zou komen om een ticket te verkopen. Hiervan dacht ik, oh joh dat heb ik vaker meegemaakt maar dit was toch even anders. We kwamen in twee auto's aan en alle mannen gingen letterlijk aan de auto hangen. Met 10 mannen om me heen is het gelukt om tickets te krijgen bij het kraampje. Allemaal aan het roepen en schreeuwen in het Afrikaans. Erg plezant was dat. Ik moet zeggen, met allemaal getinte mannen om je heen, voel je je toch wel ineens de minderheid als blanke vrouw. Niets discriminerend ofzo maar we vallen hier wel erg op...
In de bus hadden meerdere mensen het over ons aangezien we steeds het woord 'Muzungu' hoorde vallen. Wat letterlijk vertaald 'blanke man' betekent. Dus voor de komende 3 maanden zijn we blanke mannen hier, want het woord 'blanke vrouw' kennen ze hier niet.
Langs de kant van de weg verkochten mensen van alles, van watermeloenen tot aan bedden. Naast mensen hebben we ook zebra's gezien. Gewoon wilde zebra's. Wij zijn nu dus echt in Afrika beland.
Na een busreis van 8 uur, wat 6 uur zou duren, waren we bijna op plaats van bestemming. Maar toen was de motor oververhit. Daar stonden we dan, 40 km van Livingstone in het pikkedonker. Maar gelukkig ging de hele bus zich ermee bemoeien en konden we na een kwartier weer op pad. Intussen begon mijn maag ook steeds meer tegen te stribbelen aangezien we ook nog geen avondeten op hadden en ik normaal gesproken om 6 uur eet. Maar ach hé, zo gaat dat hier in Zambia. Komen die stroopwafels en sultana's toch nog van pas. Ons geluk was maar van korte duur want na 10 minuten rijden stonden we weer stil. Dit keer konden we niet verder dus moesten we een uur gaan wachten op een andere bus die achter ons aankwam. Jullie kunnen je voorstellen, dit was niet per se bevorderend voor de gemoedstoestand in de bus. Terwijl al onze reisgenoten hun boosheid uitte op de buschauffeur hadden wij ons maar overgegeven aan dit feit. Dus daar stonden we weer in het pikkedonker, zonder enkel licht langs een weg waar vrachtwagens met 100 km per uur voorbij sjeesde. Heel gezellig dus.
Maar uiteindelijk zijn we bij ons hostel aangekomen. Nog steeds zonder eten... Dus wij snel bij de bar vragen of we nog konden eten maar die was al gesloten. Wij naar het dichtstbijzijnde restaurant wat helaas ook al gesloten was dus gingen we door naar het volgende restaurant. En ja hoor, eindelijk konden we eten, om half 11 's avonds... Beetje jammer dat ik na een halve vega burger al vol zat maar dat was te verwachten met zo'n lege maag. Nu snel naar bed en bijkomen van dit avontuur want morgen gaan we naar de Victoria falls!!